கவிதை

பூனை வீடு

இசையால் நிரம்பியதிரும்
அந்த வீடு பூட்டியிருக்கிறது

எதேச்சையாக பியானோ மீது
தாவி நடக்கத்துவங்கிய
பூனையின் கால்கள்
இசை வயப்பட்டு மீண்டும் மீண்டும்
நடக்கிறது

மின்சாரம் துண்டிக்கப்பட்ட மழையிரவில்
அசைவற்று கண்கள் ஒளிர
பூனை அமைதி கொள்கிறது

மழை நின்று
குளிர்ந்து புலரும் ஈரவிடியலில்
கண்களயர்ந்து பூனை உறங்கிவிடுகிறது

சன்னலிடையே உள்நுழையும்
வெயிலில்
தூசியகன்ற பியானோக் கட்டைகள் பளிச்சிடுகின்றன

பிரிய தெய்வங்கள்

நிறைவான புணர்சிக்குப்பின்
நிகழும் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்கான
வேட்கையோடு
மதுரசம் நிறைந்த சிறு குவளையின்
பேராழத்திற்குள் மூழ்குகிறேன்
என் பிரிய தெய்வங்களில் ஒருத்தி
தன் நிர்வாணத்தை பரிசளிக்கிறாள்
என் சயன அறையெங்கும்
நறுமணம் கமழ அவள் தன் பருவங்களை
மலர்த்துகையில்
அமிர்தம் கசியும் மதுரசதோடு
எல்லா சன்னல்களையும்
திறந்து கொண்டு
பெய்கிறது மழை
ஆகாயத்திற்கும் எனக்குமான
தூரம் மிகுதியானது என்றாலும்
பார்வைக்கு அண்மை கொள்கிறது நிலவு

யுகாயினி

எழுந்து வா என் யுகாயினி

சர்பரூபமாகி எனைத் தீண்டு

கனியுண்ட கானகம் வா

குறி பொருந்த என்னில் அமர்

புனல் பெருக நின்றெழு

உன் யோனி வணங்கிப்

பணிதல் வேண்டும் நான்